MISJA
I. Profil
Dawna Commissio Pontificia de Re Biblica
Organ znany dziś jako Papieska Komisja Biblijna został ustanowiony przez Leona XIII listem apostolskim Vigilantiae studiique z 30 października 1902 (por. AAS 35 [1902-1903], 234-238). Ojciec Święty wyznaczył nowej instytucji potrójne zadanie: a) skuteczne upowszechnianie badań biblijnych wśród katolików; b) przeciwdziałanie błędnym opiniom w kwestiach biblijnych za pomocą metod naukowych; c) badanie i wyjaśnianie dyskutowanych kwestii oraz pojawiających się problemów w dziedzinie biblijnej.
Kilka lat później Pius X, listem apostolskim Scripturae Sanctae z 23 lutego 1904, przyznał Komisji Biblijnej uprawnienia do nadawania stopni naukowych licencjata i doktora nauk biblijnych (por. AAS 36 [1903-1904], 530-532).
Leon XIII i Pius X przyznali Komisji Biblijnej szerokie kompetencje w odniesieniu do pojawiających się kwestii i kontrowersji biblijnych wywołanych przez współczesną krytykę. Od 13 lutego 1905 do 17 listopada 1921 Komisja Biblijna wydała 14 dekretów i 2 deklaracje w formie odpowiedzi na postawione pytania lub wątpliwości. Za czasów Piusa XI (do 30 kwietnia 1934) wydano kolejne dwa dekrety, co dało w sumie 18 interwencji.
Nowa Papieska Komisja Biblijna
27 czerwca 1971, w ramach wielkiego dzieła reformy posoborowej, Paweł VI na mocy Motu proprio Sedula cura (por. AAS 63 [1971], 665-669) ustanowił nowe normy organizacji i funkcjonowania Komisji Biblijnej, tak aby prowadzona przez nią działalność była bardziej owocna dla Kościoła i lepiej dostosowana do aktualnej sytuacji.
Ten list apostolski oznacza radykalną zmianę w roli i organizacji Komisji. W 15 krótkich artykułach określono nową strukturę: członkami nie są już kardynałowie, wspomagani przez konsultorów, ale profesorowie nauk biblijnych z różnych szkół i narodów, którzy wyróżniają się swą „nauką, roztropnością i zmysłem katolickim w odniesieniu do Magisterium kościelnego” (art. 3).
Ta zmiana struktury z konieczności odpowiadała zmianie charakteru i funkcji. Nowa Komisja Biblijna, która nie składała się już z kardynałów na wzór rzymskich kongregacji, staje się organem doradczym, służącym Magisterium i powiązanym z Dykasterią Nauki Wiary, której prefekt jest jednocześnie przewodniczącym Komisji (por. art. 1).
II. Działalność i dokumenty
Komisja Biblijna odbywa swoje zgromadzenie plenarne każdego roku, w drugim tygodniu po Wielkanocy, na temat uprzednio wybrany przez przewodniczącego, na wniosek różnych organów, takich jak Dykasteria Nauki Wiary, konferencje episkopatów lub sama Komisja.
Nowa Komisja Biblijna odbyła swoje pierwsze zgromadzenie plenarne w 1974 roku, na którym dokonano rewizji programów egzaminacyjnych na stopnie akademickie w naukach biblijnych.
W kolejnych latach (1975-1976) członkowie zajęli się badaniem statusu kobiet w Biblii, a dokładniej rolą kobiet w społeczeństwie według Pisma Świętego. Wnioski Komisji Biblijnej nie zostały opublikowane, a jedynie udostępnione Stolicy Apostolskiej, zgodnie z art. 10 listu apostolskiego Sedula cura.
W latach 1977-1978 podjęto temat wykorzystania Pisma Świętego w teologii wyzwolenia, który był wówczas przedmiotem wielkiego i gorącego zainteresowania, ale nie powstał żaden dokument.
Na zgromadzeniu plenarnym w 1979 roku temat inkulturacji Pisma Świętego został dogłębnie omówiony, a referaty opublikowano w tomie zatytułowanym Fede e cultura alla luce della Bibbia (LDC, Turyn 1981).
W 1980 roku postanowiono zająć się bardzo trudnym i zróżnicowanym tematem: relacją między hermeneutyką a chrystologią. Badania trwały aż do zgromadzenia plenarnego w 1983 r. i zakończyło się publikacją dokumentu Biblia i chrystologia (Bible et Christologie, Cerf, Paris 1984), który został natychmiast przetłumaczony na główne języki.
W latach 1985-1988 Komisja Biblijna badała złożone relacje między Kościołami lokalnymi a uniwersalnością jednego Ludu Bożego, preferując podejście biblijne, eklezjologiczne i ekumeniczne. Opracowano 20-stronicowy dokument zatytułowany Jedność i różnorodność w Kościele (Unité et diversité dans l’Eglise), który wraz z tekstami referatów różnych członków został upubliczniony (Libreria Editrice Vaticana, Watykan 1989) i przetłumaczony na główne języki.
W 1989 roku podjęto ważny temat interpretacji Biblii. Przedstawiono kilka referatów i pracowano nad wieloma kontrowersyjnymi aspektami, które od kilku lat wzbudzały gorące dyskusje w kręgach naukowych. Prace te trwały przez kilka lat, a w 1993 roku ostatecznie opublikowano dokument Interpretacja Biblii w Kościele (Libreria Editrice Vaticana, Watykan 1993).
W latach 1994-1996 prace Komisji Biblijnej koncentrowały się na temacie uniwersalizmu zbawienia przez Chrystusa i różnorodności religii. Począwszy od 1997 roku podjęto dogłębną analizę relacji między Nowym i Starym Testamentem, między chrześcijanami i Żydami. Badania te zostały zakończone na sesji plenarnej w 2000 roku, a w następnym roku opublikowano w kilku językach dokument Naród żydowski i jego Święte pisma w Biblii chrześcijańskiej.
W kolejnych latach Komisja zajmowała się nowymi i ważnymi tematami, czego wynikiem były refleksje opublikowane w następujących dokumentach:
- Biblia i Moralność. Biblijne korzenie chrześcijańskiego działania (11 maja 2008).
- Natchnienie i prawda Pisma świętego. Słowo, które od Boga pochodzi i mówi o Bogu, aby zbawić świat (22 lutego 2014).
- „Czym jest człowiek?” (Ps 8,5). Zarys antropologii biblijnej (30 września 2019).
KIEROWNICTWO
Przewodniczącym Komisji Biblijnej jest prefekt Kongregacji Nauki Wiary, któremu pomaga sekretarz, wybrany spośród 20 członków tworzących Komisję, oraz sekretarz techniczny. Członkowie Komisji Biblijnej, w tym sekretarz, są mianowani przez Ojca Świętego na pięcioletnią kadencję, na wniosek przewodniczącego. Po zakończeniu pięcioletniej kadencji mogą być ponownie mianowani na drugą kadencję. Pochodzą oni z różnych szkół i narodów oraz wyróżniają się wiedzą i katolickim zmysłem wobec Magisterium kościelnego. Obecny skład Komisji Biblijnej jest następujący:
Przewodniczący: ks. kard. Víctor Manuel Fernández
Sekretarz: Nuria Calduch Benages
Sekretarz techniczny: ks. Alessandro Belano FDP